Niet alle prinsen komen op een paard. Sommigen komen met de trein en weer anderen met de auto of per fiets.
Dat is eigenlijk de eerste verwachting die meisjes moeten bijstellen als ze volwassen zijn. Gelijk aan de roze wolk die je verwacht tijdens en na de zwangerschap. Niet alles in het leven loopt zoals verwacht. Er kan door grote veranderingen in je leven een wissel getrokken worden op je relatie. Wekelijks ontvang ik koppels in mijn praktijk waarbij het sprookje niet vanzelf loopt.
Voor mij zitten Mariska en Rutger. Zij zijn ongeveer 6 jaar getrouwd en, zoals Rutger het noemt, al 6 jaar getraind. Hun jonge kinderen van 3 jaar en 9 maanden oud zijn hun gezamenlijke trots. Jammer genoeg gaat het tussen Mariska en Rutger niet goed.
Rutger is intens moe. Mariska valt hem in de reden en roept dat iedereen moe is! Dat hoort er nu eenmaal bij. Ik vraag Mariska haar aanvullingen op het verhaal van Rutger even voor haar te houden en te luisteren naar haar man. Rutger gaat verder. De reorganisatie op zijn werk en de nachtrust die kleine Max hem de afgelopen 9 maanden al ontneemt maken hem moe. Hij voelt zich alleen. Hij heeft geprobeerd met Mariska te praten, maar er kwam eigenlijk altijd wel iets tussendoor waardoor het niet tot een gesprek kwam. Hij sloot zich af en praatte uiteindelijk niet meer over zijn gevoelens. Er werd immers ook niet naar gevraagd, want hun leven werd een geoliede machine van heen en weer naar de crèche en gebroken nachten. Zo komt het dat hij 3 weken geleden in tranen aangaf dat hij niet meer gelukkig is en overweegt het gezamenlijk huis te verlaten.
Mariska is boos. Ze is boos op Rutger, boos op hun situatie en misschien wel het meest boos op zichzelf. Natuurlijk is er hier en daar wat tussen hen in geslopen, maar wat wil je? Van de waterpokken tot eerste schooldag, van kolven tot MT-vergaderingen. Ze had overal rekening mee gehouden, maar nooit gedacht dat Rutger de handdoek in de ring wilde gooien. Ze is hem onderweg kwijtgeraakt en kan hem nu sinds 3 weken niet meer bereiken…..
Dat Mariska werd opgeslokt door haar werkzaamheden als moeder, werknemer, echtgenote, vrolijke, spontane tennisspelende vriendin en lid van de ouderraad kinderopvang vond ze zelf ook best zwaar. Natuurlijk heeft ze wel gezien dat Rutger het al een tijdje moeilijk had, maar daar hadden ze het toch over gehad? Als hij niet blij is op zijn werk, dan moet hij een nieuwe baan zoeken en als hij moe is dan mag hij het hele weekend bijslapen. Er waren oplossingen voor die problemen. Helaas is dat voor Rutger niet voldoende. Tussen het organisatorische geweld voelt hij zich geofferd. Hij miste Mariska naast hem op een gelijk niveau. Hij is inmiddels uitvoerder onder de projectmanager. Dit kan hij niet meer en misschien wel nog erger: hij wil het niet meer.
Mariska vertelt enorm geschrokken te zijn door de afstand die Rutger van haar heeft genomen. Sinds zijn biecht voelt ze continue paniek opkomen. Ik vraag Mariska of ze kan omschrijven hoe die paniek voelt. Ze omschrijft het gevoel: ‘alsof de grond onder mijn voeten is weggezakt. We hebben zo hard gewerkt om alles tot stand te brengen en nu we alles hebben bereikt, ben ik zo bang dat we het kwijt raken. Ik voel me angstig en bang tegelijk, ben boos op mezelf dat ik Rutger niet heb willen horen. Ik vond dat hij zich aanstelde. De onzekerheid die ik voel, nu Rutger aangeeft niet meer verder te willen maakt me radeloos’.
Ze schudt haar hoofd en legt haar armen met een zucht op haar knieen. Rutger kijkt me vertwijfeld aan en zijn schouders zijn ingezakt. Hij ziet er inderdaad moe uit. Ik buig me naar Mariska die naar de grond staart. Wat heeft ze haar gevoel mooie woorden kunnen geven. Ik vraag haar zacht hetzelfde nog eens te vertellen, maar dan terwijl ze Rutger aankijkt.
Ze draait zich voorzichtig en een beetje schuw om naar haar man. Het echtpaar kijkt elkaar sinds lange tijd weer recht in de ogen. Ze haalt diep adem en zegt met overslaande stem: ‘Het maakt me onzeker en ik voel me uit mijn macht wanneer je je zo voor me afsluit. Ik voel me alleen en heb soms angst dat het niet meer goed komt. Ik heb zo mijn best gedaan alles te regelen en perfect te laten zijn, maar dat is het niet’.
Haar onmacht neemt bezit en ze begint zachtjes te huilen. Ik trek me terug in de hoop dat Rutger het moment benut. De woorden raken zijn gevoel en voorzichtig legt hij zijn hand op die van zijn vrouw. Mariska vervolgt door zijn gebaar: ‘Het spijt me zo vreselijk, dat ik je voor lief heb genomen en je tekort heb gedaan. Je bent ontzettend belangrijk voor me en voor ons gezin. Ik houd intens veel van je. Rutger is duidelijk ontroerd en strijkt de haren achter haar oren en fluistert: ‘meisje, hoe heeft het zover kunnen komen….
Dit ervaringsverhaal is geschreven voor en gepubliceerd door Kraamzorg de Waarden op 1 maart 2017.